Dezer dagen barst de carnaval weer los. Wat mij altijd weer verwondert aan carnaval is de bereidheid van veel mensen om samen en belangeloos aan een wagen of groep voor de carnavalsoptocht te werken. En die ‘We doen het samen-beweging’ is niet alleen voorbehouden aan Brabant of Limburg. Denk maar aan de Elfstedenkoorts. Zodra het ijs enige dikte heeft zetten buurtgenoten, schaatsclubs en  andere burgers in De Elfsteden zich in om dat ijs te prepareren voor de tocht. Men kijkt dan niet naar overheden en instanties, maar men gaat zelf aan de slag.

Zo zijn er oneindig veel voorbeelden van ‘samenkracht’.

Maar als het om problemen gaat – bij geweld achter de voordeur, zorgen over de kinderen, in buurten bij overlast, bij dreigende woninguitzetting door huurschulden, etc. – werkt het vaak anders. Dan durven we vaak niet mensen uit onze netwerken bij onze problemen te betrekken. Vaak is dit uit schaamte of omdat we vinden dat de overheid of instanties ons dan moeten helpen met onze problemen. Immers wij zijn inmiddels gewend geraakt dat de overheid ons helpt bij onze problemen.

Het jammere daarvan is dat de eigen kracht van het netwerk van de perso(o)n(en) met problemen niet of nauwelijks wordt benut. Voor elk (deel)probleem is er een instantie of hulpverlener om het probleem te tackelen, terwijl de hulptroepen (familie, vrienden, kennissen) aan de zijlijn staan. Daardoor blijft een belangrijke kracht onbenut; het samen verantwoordelijkheid zijn voor elkaar. Het eigen netwerk dat meedenkt in oplossingen en een gezamenlijk plan maakt.  

Toen ik jaren geleden in aanraking kwam met de Eigen Kracht gedachte vroeg ik mij of Eigen Kracht ook werkt bij multi-probleem gezinnen. Ik kreeg toen ik die vraag stelde een voor mij bevredigend antwoord, een oud spreekwoord en dus een oude wijsheid: “Baat het niet, dan schaadt het niet”.
Vanaf dat moment ben ik meer en meer betrokken geraakt bij deze beweging. Leer ik elke week bij over Eigen Kracht. Leer ik bijvoorbeeld dat als vader en moeder ruzie hebben, wij in staat zijn de zeggenschap van kinderen te vergroten door samen met hen de kring groter te maken. Met vrienden van vader en moeder, opa en oma ontstaat er een nieuwe dynamiek waardoor maar al te vaak uithuisplaatsingen en onder toezichtstellingen kunnen worden voorkomen. En om op het oude spreekwoord terug te komen: het werkt!